Należy do najstarszych świątyń lewobrzeżnego Wrocławia. Pierwsza wzmianka o tym kościele pochodzi z 01.05.1226 roku. Kościół był wielokrotnie odbudowywany, po najeździe Tatarów w 1241 roku oraz po wielkim pożarze, który wybuchł 08.05.1342 roku i strawił cały kościół. Nowa późnogotycka budowla przewyższała swym rozmachem niejedną fundację książąt czy kleru. Po pożarze, który wybuchł 23.03.1887 przywrócono budowli styl gotycki oraz odbudowano wieżę. W 1945 roku należał do najbardziej zniszczonych utracił dachy i hełmy wież.
